วันแห่งความรัก
บ.สันติสุข

 

วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก

"รัก" เป็นคำพูดที่ทุกคนชอบพูด ทุกคนอยากได้ยินได้ฟัง หรือแม้เพียงนึกถึง ก็ให้รู้สึกอิ่มเอิบ ให้รู้สึกเต็มตื้น หวนฉ่ำ ให้รู้สึกกล้าหาญฟันฝ่าได้ทุกอย่าง ให้พร้อมจะอดทน ให้พร้อมที่จะสละได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิต!

กระนั้นก็ดี แม้จะพูด "รัก" คำเดียวกัน แต่ไม่น้อยครั้งที่เข้าใจกันไปคนละอย่าง

บางคนเข้าใจว่ารัก คือชอบ ก็เลยเหมาเอาว่า ถ้าชอบก็แปลว่ารัก

แต่ที่จริงแล้ว ชอบไม่ใช่รัก คนเราอาจจะชอบกัน แต่ไม่ได้รักกันก็มี เพราะความรักเรียกร้องอะไรมากไปกว่าชอบพอ

ความชอบอยู่แค่ความรู้สึก วันนี้ชอบ แต่พรุ่งนี้อาจจะไม่ชอบแล้วก็ได้ เพราะความรู้สึกของคนเราเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ ดั่งปุยเมฆที่ลอยละลิ่วอยู่บนท้องฟ้า และเปลี่ยนรูปร่างไปได้อย่างไม่ซ้ำแบบ

แต่ความรักนั้นอยู่ในเหตุผล มากกว่าในความรู้สึก อยู่ในน้ำใจ มากกว่าความประทับใจประเดี๋ยวประด๋าว อยู่ในจิตวิญญาณ มากกว่าในร่างกาย อยู่ในชีวิต มากกว่าในจินตนาการ อยู่ในการกระทำ มากกว่าในคำพูด

ถ้าวันนี้รัก พรุ่งนี้ก็ต้องรัก และต้องรักต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีสิ้นสุด เพราะความรักนั้นอมตะ

ความชอบอาจจะเท่าเดิมไปได้เรื่อยๆ ถ้าไม่เลิกชอบเสียก่อน แต่ความรัก จะต้องเพิ่มพูนเติบโตขึ้นเสมอ และเมื่อใดที่ความรักเลิกที่จะเติบโต เมื่อนั้นความรักเริ่มจะดับมอดลง

ดังเช่นคนเรา เมื่อเลิกเติบโตพัฒนาก็เริ่มแก่ตัวลงไปสู่จุดจบ

ความชอบ อาจจะชอบแค่บางอย่างในตัวคน… หน้าตา รูปร่าง นิสัย ท่าทาง ฐานะ… แต่ความรัก จะต้องรักบุคคลทั้งครบ กาย และใจ

ถ้าจะรักแค่บางอย่าง… หน้าตา รูปร่าง นิสัย ท่าทาง ฐานะ… ก็อย่าไปเรียกว่ารัก

เราชอบเขา ตราบใดที่เขามีบางอย่างที่ทำให้เราชอบ หรือถูกใจ แต่เรารักเขา ตราบใดที่เขามีความพึงพอใจ และได้ดีมีสุข

ในความชอบ จุดยืนอยู่ที่ตัวเรา แต่ในความรัก จุดยืนอยู่ในคนที่เรารัก

ในความชอบ เราเป็นผู้กำหนด…. ชอบมาก ชอบน้อย ชอบนาน ชอบสั้น… หรือแม้แต่จะเลิกชอบ แต่ในความรัก คนที่เรารักต่างหากจะเป็นผู้กำหนด และใครก็ตามที่ถูกรัก ก็อยากจะถูกรักให้มากที่สุด…สุดที่รัก!

ในความชอบ เราอาจจะแบ่งความชอบเป็นสัดเป็นส่วน แต่ในความรักแล้ว รักจนหมดหัวใจ หรือไม่รักเลย เพราะเป็นธรรมชาติของความรัก ที่จะให้ทั้งหมด และยิ่งรักมากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกว่ายังรักไม่พอ

คนที่รัก ไม่มีวันจะพูดได้เลยว่า "ที่รัก ผม(ฉัน) ไม่รู้จะรักคุณมากกว่านี้ได้อย่างไรอีกแล้ว" ราวกับว่าความรักมีขอบเขต จำกัดจำกี่

ทั้งๆ ที่ความรักคือองค์พระเจ้า พระเจ้าคือองค์ความรัก พระเจ้าไม่ทรงมีขอบเขตฉันใด ความรักก็ไม่มีขอบเขตฉันนั้น

หากเราชอบใคร เขาจะเป็นอย่างไร เราก็ไม่ต้องใส่ใจให้มาก ตราบใดที่เขายังทำให้เราชอบได้

แต่ถ้ารักใคร เขาเป็นอย่างไร เราจะเป็นอย่างนั้น! เพราะความรักเชื่อมโยง ผนึกประสาน และหล่อหลอมสองดวงใจให้เป็นดวงใจเดียว …สองชีวิตให้เป็นชีวิตเดียว

เมื่อเขาเริงร่า เราโลดเต้นปรีดาหรรษาใจ

เมื่อเขาสนุก เรามีความสุขชื่นชอบ

แต่เมื่อเขาทุกข์ เราทุกข์ทวีคูณ ทุกข์ที่เห็นคนที่เรารักต้องทุกข์ และทุกข์ที่ไม่สามารถจะปลดเปลื้องความทุกข์เสียใจของเขาได้

เมื่อเขาผิดหวัง เราหดหู่

เมื่อเขาท้อแท้ เราไม่อาจนิ่งเฉยดูดาย

เมื่อเขาโศก เราเศร้าระทม

เพราะรักทำให้เราเป็นสิ่งที่เรารัก

("คุยกันเจ็ดวันหน" อุดมสาร 21 กุมภาพันธ์ - 6 มีนาคม 2542)

Go Top
Back to Home Page